Γιαννης Ριτσος

Και νά, αδελφέ μου, που μάθαμε
να κουβεντιάζουμε ήσυχα-ήσυχα
κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα ― δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουν το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές,
σ’ όλα τα χείλη
έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα,
και τη σκάφη-σκάφη,
κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε:
«τέτοια ποιήματα σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα».
Αυτό θέλουμε και μεις.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

1.20 περιπου

ο.τι επιλογες κανουμε,πρεπει να ειμαστε ετοιμοι να αντιμετωπισουμε και τις συνεπειες τους.
οι ανθρωποι ερχονται και φευγουν απο την ζωη μας.
λιγοι μενουν.
λιγοι που μπορουμε να κρατησουμε κοντα μας,
να μπορουν να μας ανεχθουν και να μας δεχθουν,
να μπορουν να μας αντεξουν,
να μπορουν να μας καταλαβουν
ή ακομη και αν δεν μπορουν να το αποδεχονται.
λιγοι που να μπορουμε να τους αντεξουμε,
να τους δωσουμε χωρο στην ζωη μας,
στον εαυτο μας.
να τους δειξουμε τον δρομο για να μας συναντησουν.
να τους αφησουμε να δουν κομματια μας
που δεν φανταζομασταν ουτε εμεις οι ιδιοι οτι εχουμε.
και ομως ακομα και αυτοι μπορουν να μας απογοητευσουν
να μας πληγωσουν
ειναι σχεδον βεβαιο οτι θα το κανουν
ειναι λογικο να γινει.
ποτε κανεις μας δεν θα καταφερει να ειναι παντα εκει.εδω.
για αυτο παντα θα ερχονται και θα φευγουν οι ανθρωποι στην ζωη μου.
και αυτοι που θα αντεχουν να μεινουν,που θα αντεχω να μεινουν.
και αυτοι ποτε δεν θα δουν αυτο που αφησα εσενα να δεις.
γιατι δεν ηξερα..
τωρα ομως..τωρα που εφυγες και εσυ,
ξερω.


(γιατι ημουν εκει,ησουν εκει αλλα ηταν σαν να μην ημασταν μαζι)

23 ωρες και κατι λεπτα

και το μυαλο σου παει σε καποιον..
σε καποιον που περιμενες.
και ομως εκεινος δεν το ξερει.
εκεινος βρισκεται αλλου τωρα.
υποθετεις.
οπως καποια στιγμη και εσυ.
ετσι ειναι,ετσι θα ειναι.
θα επρεπε να το ξερεις.
εχεις αλλες 23 ωρες και κατι λεπτα.
και ομως..τον περιμενες.

Κατερινα Γωγου...

Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών
η μοναξιά και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω.Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σουχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

Κατερινα Γωγου

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
Γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
Γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
Γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Και σύρματα
Στο λαιμό σας
Στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

χωρις τιτλο

"πνιγομαι στις αντιθεσεις μου και βουλιαζω στα παθη μου..αυτο ειμαι."
ποσο..δυνατη εκφραση.απο τις λεξεις της,τον τροπο που ειναι διατυπωμενη μεχρι το ατελειωτο της νοημα. οταν μου το ειπε καποιος αυτο..απλα χαθηκα..χαθηκα παλι σε ενα συνοθυλευμα σκεψεων...στις δικες μου αντιθεσεις..πως ενας ανθρωπος μπορει να ειναι συνολο τοσων πολλων πραγματων, στα οποια προστιθενται συνεχως νεες εμπειριες,νεες εικονες,νεα προσωπα,νεα..πνιγομαι..ποσο δικιο εχει..αυτη την λεξη εψαχνα καιρο τωρα να βρω.πνιγομαι..πρωτα απο ολα πνιγομαι μεσα μου.πνιγομαι απο τα δικα μου.τα δικα μου.ναι πνιγομαι και απο τους αλλους.πνιγομαι και απο τον κοσμο,την κοινωνια.αλλα πρωτα απο μενα την ιδια.ακουγοντας αυτη την φραση αρχισα παλι να πνιγομαι..χαθηκα παλι..δεν μπορω να το σταματησω.υπαρχουν καποιοι ανθρωποι που τους εκτιμας για αυτο το πραγμα..γιατι σε βαζουν στην διαδικασια να χανεσαι..να χανεσαι μεσα στις αντιθεσεις του ιδιου σου του εαυτου.να αναρωτιεσαι...μπερδεμα..ομορφο μπερδεμα..ομορφη διαδικασια..επιπονη μα ομορφη.σκοτεινη,βαθια,ατελειωτη.ο ιδιος ανθρωπος μου ειχε πει καποτε:"να βουλιαζεις στα παθη σου ή να αντιστεκεσαι σε αυτά; τι αξιζει πιο πολυ;" ακομα δεν ξερω.οι αντιθεσεις...

12.11

1.27
Κοσμος,φασαρια, ,φωτα..με τυφλωσε ξαφνικα η επαναφορα μου στην πραγματικοτητα.
τι κανω εγω εδω;που παω;

(2 ωρες και 10 λεπτα νωριτερα, 23.17)
Ετοιμαζω τα πραγματα μου.
χτυπαει το θυροτηλεφωνο.
-ναι
-φυλλαδια
(σιγα μην ανοιξω-θυροτηλεφωνο ξανα)
-εγω ειμαι καλε ανοιξε!
κοιταω γυρω μου.μαζευω βιαστικα 2 μπλουζες,ενα μπουκαλι,κατι καλτσες-αταιριαστες μεταξυ τους- απο το πατωμα. ανοιγω την πορτα ενω ταυτοχρονα η ακρη του ματιου μου πιανει κατι πεταμενα εσωρουχα στο πατωμα,πηγαινω βιαστικα να τα μαζεψω. γυρνωντας πισω...
-χρονια πολλα!να ζησεις κοριτσι μου!σε συνδυασμο με το εορταστικο τραγουδακι και την απαραιτητη τουρτα σοκολατα με 2 κερακια να απεικονιζουν τον αριθμο 19. -εγινα 19..και ομως δεν νιωθω τοσο.δεν ξερω τι νιωθω.παντως 19 δεν νιωθω!
-ωχ!αυτο δεν το περιμενα!ευχαριστω..εκπληξη!
Ναι υπαρχει και εδω καποιος,εδω.
-ξερω οτι φευγεις και ηθελα να προλαβω!
-δεν ηταν αναγκη κοπελα μου,δεν ηταν..
-α ναι φευγω..παμε..
...
Σταση!
σκοταδι,μουσικη,κοσμος,χαμογελα,ποτα
-γεια σου αγορι!εχμ..δεν ξερω τι λενε σε αυτες τις περιπτωσεις!οτι και να λενε μπραβο να σου πανε ολα καλα!οπως τα θελεις..
Α ναι, εχω γενεθλια..δεν πειραζει, ευχαριστω.
...
-γεια σας..στο σταθμο παρακαλω.(01.10)

Α ναι σωστα..στο σταθμο ειμαι..και ειναι τα γενεθλια μου γαμωτο.που παω;
μακρυα
γιατί;
ξερω!
παω εκει που αισθανομαι ασφαλης.
ειναι τα γενεθλια μου κ παω εκει που ηρεμω,εκει που αισθανομαι αγνη,ακαθοριστη,ανεμελη αγαπη.
Ενα αισθημα αβεβαιοτητας ομως με πλημμυρισε αυτη την φορα.
...
-Ενα εισιτηριο για Ορεστιαδα παρακαλω.φοιτητικο.
01.38

..........................................................

Μια μερα ανοιγεις το πρωι τα ματια σου και καταλαβαινεις ποσο κλειστα τα ειχες μεχρι τωρα-ποσο κλειστα τα εχεις ακομη...Προσπαθεις να τα ανοιξεις αλλα τα καταλοιπα του υπνου σου σε εμποδιζουν.και οπως περναει η ωρα μες τα γλυκα ζεστα σου σκεπασματα,επανεξεταζεις ξαφνικα την αναγκη να ξυπνησεις..μηπως ειναι καλυτερα που κοιμασαι,καλυτερα για ποιον;για σενα;για τους αλλους?για εσας-εμας;καλυτερα μεσα στην ζεστη φωλια του κρεβατιου σου,του σπιτιου,της δουλειας,του κυκλου..ποιου κυκλου?εκεινων των απροσωπων προσωπων-μασκων που σε κοιτουν τοσο ξαφνιασμενα,ισως με μια νοτα κατανοησης στην νεανικη σου ηλικια,μια νοτα κατανοησης που σε κανει πιο πολυ να θελεις να ξυπνησεις.η ζεστη του κρεβατιου σε εγκλωβιζει.εξω εχει κρυο,ειναι επικινδυνα..ειναι ομορφος ομως αυτος ο κινδυνος,σε ζωντανευει..

-Ζωντανια ειπα μολις?Μηπως τελικα δεν κοιμασαι?μηπως εισαι νεκρος σε μια κοινωνια πεθαμενων,ψοφιων,απανθρωπων ζωων?

-οχι, οχι δεν ειναι ζωα.Μην τους υπερασπιζεσαι!Μην τους δικαιολογεις!ξερουν,σχεδιαζουν,δρουν..

-Μα οχι!δεν το ηθελα..η νεανικη μου βιασυνη βλεπεις..αυτη φταει..εγω τους μισω..

-οχι μην... μην τους μισεις..

-μα πως?με σκλαβωνουν..οπως μπορουν..τον μοχθο,το μυαλο,την σκεψη, την καρδια..

-Αγαπα τους.Με αγαπη πολεμησε τους.

-Δεν μπορω θελω να αντιδρασω

-Αναγκασε τους να μην αντεχουν ουτε οι ιδιοι τον εαυτο τους..αναγκασε τους..με αγαπη..

-μα δεν γινεται δεν μπορω να περιμενω..με τρωει..εμενα ,εμας,ολους..μας σκλαβωνουν..εργατες στα μεγαλα σχεδια τους..μισθωτη σκλαβια ακουσα λεει ενας αναρχικος τις προαλλες..

-συντροφος ειναι και αυτος

-ολοι ειμαστε σκλαβοι,αλλοι στην δουλεια,αλλοι στο μυαλο,αλλοι...μην σε νοιαζει..ολοι μαζι ειμαστε..

-Φευγω τωρα

-δεν μπορεις,παντα μαζι θα ειμαστε εδω και εισαι εσυ αυτο,το διαφορετικο αλλα και το τοσο ιδιο..

-μα οχι δεν θα κοιμηθω

-κανε οτι θελεις εγω κουραστηκα

-οχι κ εσυ ελα μαζι,εχεις κουραγιο

-αφησε με εμενα,δεν μπορω να το κανω

-ελα,πιασε το χερι μου,θα παμε μαζι..

ο χωρισμος...

και τελικα αντεξαμε,χωρισαμε...
τα ονειρα μας ομως, δεν γκρεμισαμε
άλλα,καινουρια τωρα χτισαμε
ξερω τι θα πουν χωρισαμε
αλλα δεν ξερουν..ποτέ δεν αφησαμε
εμεις και στο χωρια παλι σμιξαμε
με διαφορετικα ονειρα συνεχισαμε
τα δικα μας ομως τα κρατησαμε..
εκει που ποτε δεν μπορεσαν να μπουν
αυτα που ποτε δεν μπορεσαν να καταχραστουν
αυτοι που ψυχρα μας λεηλατουν
να μας κοιτουν μονο μπορουν
μεσα μας δεν μπορουν να μπουν

σαν αναμνηση δεν σε κρατω
στην πραγματικοτητα μου προτιμω να σε φυλώ..

κατερινα


παντα σε θυμαμαι,
ποτε δεν σε ξεχνω,
οπου κ να 'μαι
εγω σε κουβαλω...


Για καποιον,
Σε καποιον,
Απο καποιον...

ανθρωπινη ουσια(Μαρξ)

«Η ανθρώπινη ουσία δεν είναι μια αφαίρεση που ενυπάρχει στο απομονωμένο άτομο. Στην
πραγματικότητά της, είναι το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων»

«Αυτό το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων, κεφαλαίων και κοινωνικών μορφών
επικοινωνίας, τις οποίες κάθε υποκείμενο και κάθε γενιά βρίσκει ως κάτι δεδομένο,
είναι η πραγματική αιτία γι’ αυτό, το οποίο οι φιλόσοφοι έχουν παρουσιάσει ως
“ουσία” και “φύση του ανθρώπου”»


«Η κοινωνία δεν αποτελείται
από άτομα, αλλά εκφράζει το σύνολο των συσχετισμών, των σχέσεων αυτών των
ατόμων μεταξύ τους»

Σιμον ντε Μπωβουαρ

αποσπασμα απο το βιβλιο "Το αίμα των άλλων"

-Αγωνιστείτε στο πλευρό των προλετάριων! έλεγε. Πως μπορούμε; Δεν ανήκουμε σε αυτους.
-Αφου θελουμε οτι και εκεινοι.
-Εδώ είναι που δεν θέλουμε τα ιδια. Ο εργάτης θελει την ελευθερια την δικια του. Εσυ δεν θα θελήσεις ποτε τιποτα αλλο εκτος απο την ελευθερια των αλλων.
- Αυτο δεν εχει σημασια. Ο κυριος στοχος ειναι να φτασουμε στο ιδιο αποτελεσμα!
- Μα ειναι αδυνατο να διαχωρισεις το αποτελεσμα απο τον αγωνα που οδηγει σε αυτο. Ο Χεγκελ το εξηγει πολυ καλα αυτο. θα επρεπε να τον ειχες διαβασει.
-Δεν εχω καιρο.
Μ'ενοχλουσε λιγακι με τις φιλοσοφικες του εξυπναδες. Ειχα την εντυπωση οτι μοναχα μιλουσε και οτι ζουσε με παθος καθε στιγμη.