Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Ο κ. κροκόδειλος σε ένα μπαρ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας κροκόδειλος. Ο ήρωας της ιστορίας μας ήταν πολύ μικρός για κροκόδειλος και όλοι τον κορόιδευαν Αλλά είχε πάντα ένα τόσο μεγάλο χαμόγελο. Όλοι πίστευαν ότι εξαιτίας του τόσο μεγάλου χαμόγελου του, το πρόσωπό του αποκτούσε μια δυσμορφία και ασχήμαινε. Μια συνηθισμένη μέρα ή μάλλον ένα συνηθισμένο βράδυ ο κ. κροκόδειλος συνηθισμένα γρουσούζης και κατηφής πήγε στο συνηθισμένο του μπαρ. Παρήγγειλε το συνηθισμένο του ποτό και άνοιξε το καινούργιο συνηθισμένο του πακέτο με τσιγάρα Ξέχασα να πω ότι δεν πήγε μόνος του πήγε με τους συνηθισμένους και τον κ. Αρλέ. Ο κ. Αρλέ είναι ένας καινούριος φίλος του κ. κροκόδειλου που θα μας απασχολήσει στην συνέχεια. Γενικά έτσι ήταν η ζωή του κροκόδειλου. Όλη μέρα γύριζε από εδώ και από εκεί σε πράγματα που άλλοτε τον ευχαριστούσαν και άλλοτε τον δυσαρεστούσαν αλλά τουλάχιστον είχαν ένα στόχο, έναν απώτερο στόχο και το βράδυ κατέληγε στο συνηθισμένο του μπαράκι. Τον τελευταίο καιρό ο κ. κροκόδειλος όμως δεν ένιωθε πολύ άνετα. Ο στόχος του δεν ηταν τόσο ξεκάθαρος ούτε για αυτόν ούτε για τους γύρω του. θα λέγαμε πως σχεδόν ασφυκτιούσε, γιατί ένιωθε μέσα του μια φλόγα. Ένιωθε ζωντανός και ζωηρός αλλά δεν ήξερε πώς να το εκφράσει γιατί οι γύρω του ήταν όλοι πάντα τόσο γρουσούζηδες και κατηφείς ή και αδιάφοροι. Ξαφνικά όπως καθόταν στο μπαρ ο κ. κροκόδειλος του ήρθε αναλαμπή!
-"Σαν να έχω χαθεί" είπε, "θα βρω άλλο μπαρ!"
Το είπε και το έκανε ο κ. κροκόδειλος μα μετά από λίγο καιρό πάλι οι σκέψεις του τον οδήγησαν στο ίδιο σημείο. Ο κ. κροκόδειλος τρελάθηκε, δεν ήξερε τι να κάνει. Τριγυρνούσε τη μέρα και σκεφτόταν την συμφορά που τον βρήκε. Τριγυρνούσε τη νύχτα το ίδιο.
Ώσπου αποφάσισε να απευθυνθεί στο φίλο του το κ. Αρλέ. Όμως ο κ. Αρλέ ήταν τόσο πολυάσχολος και απορροφημένος σχεδόν πρόωρα γερασμένος που δεν μπορούσε να βρει τον σωστό τρόπο για να καταλάβει τον κ κροκόδειλο και έτσι ο ήρωας μας απογοητέυτηκε. Έψαξε τότε να βρεί άλλους που να εμπιστεύεται και δεν βρήκε κανέναν. Τότε κατάλαβε ότι του έλειπαν οι φίλοι και μια μεγάλη παρέα. Για να το πούμε ακριβώς έψαχνε κάποιους σαν και αυτόν.

Στα ίδια μερη θα ξαναβρεθούμε...

Σχεδόν 2 χρόνια πέρασαν από την τελευταία μου ανάρτηση σε αυτο το blog. Νομίζω λοιπόν οτι αυτό το blog λειτούργησε για μένα ως ψυχαναλυτικό εργαλείο στη βάση της προσπάθειας μου να ενταχθώ σε ένα νέο περιβαλλόν και να ανταπεξέλθω σε ένα νέο τρόπο ζωής. Σήμερα όπως διάβαζα λόγια από το παρελθόν θυμήθηκα το παλιό μου φιλαράκι. Τώρα καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν τόσα και τόσα προσωπικά blogs. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να συζητήσουν τις αδυναμίες τους σε μια πραγματική συζητηση. Τώρα που ζορίζομαι πάλι εδώ γύρισα. Κάποιες σκέψεις είναι τοσο πρωτογενεις που δεν μπορείς να τις αναλύσεις ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν μπορείς να τις ξεστομίσεις. πόσο μάλλον στους ανθρώπους που αισθάνονται τους προβληματισμούς σου και επηρρεάζονται συναισθηματικά. Κάποιες σκέψεις βρισκονται στο υποσυνείδητο μας και σχεδόν ντρεπόμαστε για αυτές ή μάλλον τις φοβόμαστε. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Ίσως ότι έχουν καταφέρει να μας ευαισθητοποιήσουν και να μας επηρρεάζουν πιο έντονα από τα υπόλοιπα ερεθίσματα;
Διάβαζα τις αναρτήσεις της anomoiomorfias και μου φαίνονται σαν να έχουν γραφτεί πριν τόσα πολλά χρόνια. Νίωθω πως μεγάλωσα τόσο πολύ, τόσο απότομα.
Είμαι πολύ χαρούμενη που τα γράφω όλα αυτά με αφορμη την anomoiomorfia και ακόμη περισσότερο που δεν θα διαβαστούν από κανένα.
Εχω σχεδόν ένα χρόνο να γράψω...