Στα ίδια μερη θα ξαναβρεθούμε...

Σχεδόν 2 χρόνια πέρασαν από την τελευταία μου ανάρτηση σε αυτο το blog. Νομίζω λοιπόν οτι αυτό το blog λειτούργησε για μένα ως ψυχαναλυτικό εργαλείο στη βάση της προσπάθειας μου να ενταχθώ σε ένα νέο περιβαλλόν και να ανταπεξέλθω σε ένα νέο τρόπο ζωής. Σήμερα όπως διάβαζα λόγια από το παρελθόν θυμήθηκα το παλιό μου φιλαράκι. Τώρα καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν τόσα και τόσα προσωπικά blogs. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να συζητήσουν τις αδυναμίες τους σε μια πραγματική συζητηση. Τώρα που ζορίζομαι πάλι εδώ γύρισα. Κάποιες σκέψεις είναι τοσο πρωτογενεις που δεν μπορείς να τις αναλύσεις ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν μπορείς να τις ξεστομίσεις. πόσο μάλλον στους ανθρώπους που αισθάνονται τους προβληματισμούς σου και επηρρεάζονται συναισθηματικά. Κάποιες σκέψεις βρισκονται στο υποσυνείδητο μας και σχεδόν ντρεπόμαστε για αυτές ή μάλλον τις φοβόμαστε. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Ίσως ότι έχουν καταφέρει να μας ευαισθητοποιήσουν και να μας επηρρεάζουν πιο έντονα από τα υπόλοιπα ερεθίσματα;
Διάβαζα τις αναρτήσεις της anomoiomorfias και μου φαίνονται σαν να έχουν γραφτεί πριν τόσα πολλά χρόνια. Νίωθω πως μεγάλωσα τόσο πολύ, τόσο απότομα.
Είμαι πολύ χαρούμενη που τα γράφω όλα αυτά με αφορμη την anomoiomorfia και ακόμη περισσότερο που δεν θα διαβαστούν από κανένα.
Εχω σχεδόν ένα χρόνο να γράψω...