μην με κοιταξεις στα ματια...
η θλιψη μου θα γινει οργη...

ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΜΟΥ ΝΑ ΦΑΝΕΙ.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ.

Η οργη μας γινεται αγωνας.ειμαστε απο το σαββατο το βραδυ στο δρομο και θα συνεχισουμε.τωρα δεν χωρανε αμφιβολιες.τωρα δεν υπαρχει γυρισμος.ενα διλημμα υπαρχει.ή μαζι μας στο δρομο, ή στον καναπε σας.δεν φοβαμαι.δεν φοβηθηκα ουτε μια στιγμη.ουτε οταν διπλα μου ξεσπουσε η οργη των αδερφων μου.ουτε οταν τα ματ ηταν σε αποσταση αναπνοης,ουτε οταν το πρωτο δακρυγονο της ζωης μου εσκασε διπλα μου,ουτε οταν εβλεπα τους ασφαλιτες γυρω μου με κουκουλες να δινουν στα ματ την καλυψη που χρειαζοταν.αυτα δεν τα ειχα ξαναζησει ποτε.αλλα κατι μεσα μου με προετοιμαζε για να τα ζησω. μου πηραν οποια αθωοτητα μπορει να μου ειχαν αφησει στο σχολειο,στο πανεπιστημιο, στην δουλεια,στην κοινωνια.ΔΕΝ θα ειμαι ποτε πια η ιδια.η γενια μου δεν θα ειναι ποτε η ιδια.Η σπιθα του σαββατου αναψε φωτια και δεν θα την αφησουμε να σβησει.δεν θελουμε να την αφησουμε να σβησει.Η μαζι μας ή απεναντι μας.ο καθενας μας εδω επιλεγει.